Μάθε τέχνη...

Η γιαγιά μου έλεγε:

"Μάθε τέχνη κι άστηνε κι άμα πεινάσεις πιάστηνε"

Αισθάνομαι τυχερή που ανήκω στη γενιά της μάθησης!

Στο γυμνάσιο, είχαμε το μάθημα των οικοκυρικών(Κυρία Κατσίγιαννη ήταν το όνομα της καθηγήτριας)

Μπήκαμε στον υπέροχο κόσμο του κεντήματος, ραψίματος, πλεξίματος και όχι μόνο.

(Κάπου έχω καταχωνιάσει το λεύκωμα με τα έργα μου!)

Στο σπίτι οι γυναίκες της οικογένειας, την ελεύθερη ώρα είχαν ένα εργοχειρο στο χέρι.

Η γιαγιά από αργαλειό (δυστυχώς δεν τον πρόλαβα ήμουν μικρούλα),την πρόλαβα μόνο να πλέκει με το βελονάκι ώρες ατέλειωτες δαντέλες, σεμενδάκια και μπελερίνες.

Η μαμά το ίδιο! Ακόμα και στη νυχτερινή της βάρδια (νοσοκόμα) είχε το πλεκτό μαζί της.

Η νουνά, η δεύτερη μάνα μου, αγαπούσε το κέντημα και το ράψιμο.

Από τις παραπάνω κυρίες λοιπόν, έμαθα όσα ξέρω!

Και τις ευχαριστώ!

Λυπάμαι μόνο γιατί δεν προχώρησα στο επίπεδο της μάθησης!

Έμεινα με τα βασικά...

Αν τότε είχα το μυαλό που έχω τώρα θα ήταν διαφορετικά..!

Το καλό της υπόθεσης είναι πως έχω καλλιτεχνικό πνεύμα και μου αρέσει να δημιουργώ..!

Οπότε....

Μιας που ήρθε ο καιρός να ξαναπιάσω βελονάκι στα χέρια μου (κακώς που τα άφησα πίσω όλα αυτά τα χρόνια..) ελπίζω η φράση " Μάθε τέχνη κι άστηνε κι άμα πεινάσεις πιάστηνε" να...."πιάσει τόπο"..!!

Το αποφάσισα, ξεκίνησα κι ο Θεός βοηθός!!

Προς το παρόν ασχολούμαι με το βελονάκι κι έχω λατρέψει τα πλεκτά αξεσουάρ!

Ανακύκλωση!

Χρησιμοποιώ μαλλιά που έχουν περισσέψει (Ευχαριστώ τη Μαρία που με εφοδίασε!!!)και τα συνδυάζω με ότι μου κατέβει στο κεφάλι...

Εκείνη τη στιγμή!

Έμπνευση!

Όλα τα κομμάτια που φτιάχνω είναι μοναδικά.

Δεν φτιάχνω ξανά το ίδιο ούτε καν σε άλλο χρώμα γιατί απλά....Δεν θυμάμαι πως το έφτιαξα...!

Άλλωστε αυτή δεν είναι η αξία του χειροποίητου?

Μείνετε συντονισμένοι/ες !!!!

Συνεχίζεται.....